Roman Renate

“Ik samen met jou en jij samen met mij. De weg is kort als je gezelschap hebt.” George Eliot – Mary Ann Evans

Toen ik klein was, leerde ik van mijn omgeving dat er dingen aan mij mankeerden, mijn schaduw kon ik toen nog niet herkennen als een deel van mezelf. Maar wat vanbinnen wordt ontkend, ook al is het onbewust, komt uiteindelijk toch van buitenaf wel naar je toe. Leeftijd maakt daarin niet uit, het krijgt alleen wel steeds meer vorm door de jaren heen.

De hoofdpersoon van dit boek wordt in haar werk gewaardeerd omdat ze gevoel en verstand lijkt te kunnen scheiden. Voor haarzelf is leven vanuit haar gevoel echter de enige manier om werk volgens haar idealen te doen. Maar haar gevoelens zijn vaak verwarrend. En herinneringen aan haar verleden, de plek in het gezin waarin ze opgroeide, de moeder, die haar als haar bezit beschouwde, belemmeren haar om de weg van haar hart te volgen. Het is een soort puzzel, die ze helemaal moet leggen om een compleet beeld te krijgen van haar ware zelf. Die persoon is krachtig en warm, capabel en moedig. In staat, om na al die jaren, eindelijk grenzen te stellen.

Recensie 
Detsje Holtrop heeft met Renate de afsluiting geschreven van haar eerdere twee boeken Tussenkind en Tovertijd. Door op te schrijven wat haar verwarde in haar leven, mede door de herinneringen aan haar jeugd, probeert ze opnieuw structuur in haar leven aan te brengen. En wat het belangrijkste is: zichzelf worden en ontdekken dat ze een liefdevolle, sterke vrouw is. Om dit laatste deel goed te kunnen volgen is het niet nodig de eerdere twee delen gelezen te hebben, maar het zou zeker een aanrader zijn om bepaalde uitspraken over vroeger die al in een eerder boek ter sprake zijn gekomen, beter te kunnen plaatsen.

De hoofdpersoon in dit boek heeft haar leven omgegooid en gekozen voor een stageplek bij de sociale dienst. Met haar invaldiensten bij het gezinsvervangend tehuis probeert ze haar studie te bekostigen. Het is een harde leerschool en een onbekende wereld waarin ze terechtkomt. Maar ze houdt vol en zo rolt ze van de stageplek in een betaalde baan in hetzelfde werkveld. In een mannenwereld weet ze zichzelf goed neer te zetten. De dingen waar ze tegenaan loopt, probeert ze te verklaren en te doorvoelen aan de hand van herinneringen die opkomen uit haar jeugd.

Het grootste deel van het boek bestaat uit de ervaringen die ze opdoet op deze stageplek en de banen die daaruit voortvloeien. Dat maakt het verhaal tot een minder boeiende beschrijving van haar ervaringen. De onderbrekingen die te maken hebben met haar persoonlijke leven, zorgen ervoor dat je door wilt lezen en wilt weten hoe deze moedige vrouw die haar hart wil volgen, toch bij zichzelf komt en als het ware herboren uit de ‘strijd’ komt.

Het taalgebruik van Detsje Holtrop is aangenaam en bij vlagen erg raak geformuleerd. Daarmee maakt ze het boek aantrekkelijk om te lezen. Op het eind van het verhaal beschrijft ze haar nieuwe zelf en dan is ze zelfs in staat te ontroeren. Jammer dat het boek zo vol staat met haar belevenissen en gedachten die voor de lezer overkomen als meer van hetzelfde. Voor haarzelf hadden ze wel een grote betekenis, omdat ze op deze manier geconfronteerd werd met haar eigen verleden. Als ze wat dieper in was gegaan op haar eigen emoties, zoals ze wel deed op het eind van het boek, had het boek dieper geraakt en meer indruk gemaakt. Het slot maakt heel veel goed en heeft ervoor gezorgd dat ik nog lange tijd bleef nadenken over de impact die een jeugd kan hebben in iemands leven. Recensie geschreven door Hannie van Grol